من هم یک "مادر" م مثل همه مامان ها...
که بچه هاشون رو با جون و دل دوست دارند...
دوست داشتم در کنار همه ی وبلاگ ها و دست نوشته هام یه جای اختصاصی هم برای بچه های عزیزم داشته باشم که احساسات مادریم رو توش بنویسم ولی فرصت چندانی برای نوشتن باقی نمی مونه و زمانم رو حضوری تقدیم بچه هام می کنم، به دور از دنیای مجازی...
این خونه فقط یه آلبوم عکسه از لحظه های اونها، عکس هایی که با خودشون دنیایی از حرف دارن و منو به سکوت می کشند...
همین که گاهی میام و نگاهی به چهره معصوم بچه هام میندازم کلی برام انرژی بخشه و زیبایی و حسن بودنش توی وبلاگ هم اینه که میتونم اینجا رو با دیگران به اشتراک بذارم و کسانی رو که دوستم دارند و بچه هامو دوست دارند برای دیدنشون به اینجا دعوت کنم و گاهی هم از دیدن گلواژه هاشون لذت ببرم و حضور اونها رو احساس کنم...
درسته ، اینجا یه خونه ی مجازیه، یه خونه ی مجازی با حضور میوه های دلم و دوستانی که به دیدن ما میان...
قدم همه ی دوستان برچشم...